"Opowieści z Podziemi Cz.2" jest to czternasty odcinek pierwszego sezonu Wojowniczych Żółwi Ninja oraz kontynuacja poprzedniego odcinka.
Streszczenie[]
Po ciężkiej walce z potworami okazuje się, że wcale nie są złe. Żółwie chcą im pomóc, lecz nagle włącza się alarm. Próbują aktywować pole siłowe, lecz wcześniej Raph uszkodził je, aby ocalić braci i siebie. Podmieniają zniszczony kryształ i udaje się im ją uruchomić przed innymi mutantami, które odchodzą, ale kryształ przestaje działać. Wyruszają odszukać kolejny i większy do zasilania osłony. Po długiej podróży dotarli na miejsce. Donowi udało się uruchomić drzwi kryształem, lecz gdy wchodzi - znika. Reszta ma problem, gdyż są atakowani przez oszalałe mutanty.
Bohaterowie[]
Główni[]
Poboczni[]
Fabuła[]
Naukowiec i Michelangelo: Są pewne rzeczy, których człowiek nie powinien ruszać.
Michelangelo: Wiecie, zaczynam mieć już naprawdę dosyć tego zdania.
Donatello: Jako umysł ścisły nie powinienem wierzyć w istnienie potworów i nie wierzyłem - ale zacząłem.
Czytasz na własne ryzyko!
Odcinek zaczyna się od momentu, kiedy to żółwie wycofują się z powrotem do laboratorium, gdyż zmuszają ich do tego trzy stwory. Potwory nie zaczynają zbyt przyjaźnie. Jeden z nich zaczyna pluć kwasem tuż pod stopy żółwi. Rozpoczyna się walka. Każdy z braci z kimś walczy, tylko wystraszony Mikey miga się od tego. W pewnym momencie jeden z potworów przegryza się przez sufit i atakuje z góry Michelangelo, lecz Raphael w porę to zauważa i pomaga bratu. Walka wciąż się toczy. Nagle zbiorniki, w które wcześniej trafił kwas niebieskiego potwora, pękają i cały sprzęt przewraca się. Leonardo w ostatniej chwili odpycha potwora plującego kwasem ratując go tym samym. Stara się dowiedzieć czemu zostali zaatakowani, jednak czerwony stwór odrzuca go. Ostatecznie bracia są zmuszeni do "taktycznego odwrotu". Wbiegają do zamkniętego z drugiej strony pomieszczenia, więc zamykają się w nim z obydwu stron, aby odgrodzić się od ścigających ich potworów. Niestety niewiele im to daje, gdyż drzwi zostają szybko zniszczone przez czerwonego stwora, a szary odcina im drogę odwrotu zachodząc od tyłu spod ziemi.
Nagle plujący kwasem potwór zatrzymuje pozostałe i chce wiedzieć kim są żółwie. Bracia tłumaczą, iż znaleźli kryształy w jednym z kanałów. Potwór tłumaczy, że kryształy są najczystszym złem i stanowią zagrożenie. Aktywacja kryształów ściągnęła ich do kanałów żółwi, choć sygnał zwykle pochodził spod ziemi. Don chciałby się tam udać, jednak Rozpuszcz odradza to stanowczo. Wszyscy razem wracają do głównego laboratorium, gdzie wcześniej walczyli. Leo nie może uwierzyć, że Shredder przeprowadzał na nich eksperymenty. Rozpuszcz tłumaczy, że Shredder nie miał skrupułów. Zostali zmuszeni do słuchania jego rozkazów. Ludzi brał z ulic, ich domów czy biur i z miejsc, do których mogli dotrzeć Foot-żołnierze. Niestety Rozpuszcz z trzeciego szwadronu nie pamięta swojego prawdziwego imienia. Przez eksperymenty zapomnieli, kim wcześniej byli. Żółwie obiecują pomóc, aż nagle słychać alarm ze wschodniego tunelu. Rozpuszcz jest wyraźnie zaniepokojony tym faktem.
Wszyscy udają się do maszyny z kryształem odpowiedzialnej za pole siłowe. Niestety aparatura nie chce zadziałać, a tarcza włączyć, gdyż kryształ musiał się wypalić. "Oni", czyli inne obiekty, nadchodzą. Z powodu eksperymentów są szalone i z całą pewnością zaatakują. Donatello wyciąga stary zużyty kryształ, który rozpada się w jego rękach i zastępuje go jednym ze swoich, jednak nic to nie daje. Wgryzacz, Przecinak i Raphael zamykają drzwi i starają się kupić trochę czasu dla reszty, która stara się uruchomić pole siłowe. Niestety stwory szybko przebijają się przez drzwi wejściowe, więc Don postanawia skorzystać z pomysłu Michelangelo i włożyć kryształ "do góry nogami". Ku zaskoczeniu żółwia pomysł wypalił, a pole siłowe uruchomiło się. Ataki napastników na pole siłowe nie dają efektów, więc odchodzą, ale wrócą - zawsze wracają. Mały kryształ wyczerpał się, więc należy znaleźć większy. Rozpuszcz na wyprawę do zakazanej strefy jest pesymistycznie nastawiony. Po rozmowie wszyscy udają się do katakumb w poszukiwaniu kolejnego kryształu.
Schodząc do katakumb trafiają do groty z "bajorkiem" z którego wydobywa się siarka. Jest to teren tych potworów, co zaatakowały laboratorium, więc nasi bohaterowie muszą się pospieszyć. Droga wiedzie ich przy przepaści, gdzie o mało Leonardo nie spada. Droga wiedzie ich przez wir wodny, do którego wszyscy wskakują. Prąd prowadzi Michelangelo wprost na kolce, jednak Wgryzacz wyciąga go z wody. Katakumby są już blisko. W drodze Donatello wraz z braćmi rozpoznają reliefy na kolumnach - są one identyczne jak u nich w kanale. Rozpuszcz zauważa kryształ w ścianie, dzięki któremu nie muszą zapuszczać się dalej w to "przeklęte miejsce". Nagle zostają zaatakowani przez oszalałe potwory. Są zmuszeni uciekać głębiej w stronę katakumb, lecz na ich drodze znajdują się zamknięte drzwi. Nie mogą ich ani zniszczyć ani otworzyć. Donatello wpada na pomysł uruchomienia mechanizmu drzwi za pomocą kryształu. Umieszcza swój kryształ w otworze przy drzwiach po czym nic się nie dzieje. Dopiero po odwróceniu kryształ zaczyna działać. Szybko woła resztę, aby mogli uciec, lecz z głebi korytarza pojawia się tajemniczy świecący obiekt składający się z dwóch kul. Zaczyna krążyć wokół Donatello, który znika, a reszta musi stawić czoła nadciągającym potworom.
Cytaty[]
| “ | Michelangelo: Dobra! Weźcie na siebie tych trzech z lewej.
Raphael: Więcej ich nie ma.
|
” |
| “ | Raphael: Orientuj się ty ciapo!
Michelangelo: Ja wcale nie jestem żadną ciapą! (Raphael zostaje zaatakowany, a Michelangelo myśli) Jestem po prostu... ekscentryczny. |
” |
| “ | Leonardo: Zdaje się, że te potwory z kimś nas pomyliły.
Michelangelo: Kurcze, no to pięknie! Znaczy, że obrywamy w pancerz za kogoś innego. |
” |
| “ | Donatello: To ja bym proponował sobie stąd pójść.
Raphael: Ucieczka? To nie w moim stylu! |
” |
| “ | Raphael: No, a że jakby to my spaliliśmy ci ten system alarmowy, to pójdziemy z tobą, prawda?
Leonardo: Jasna sprawa! |
” |
| “ | Michelangelo: Na skróty? Nie no, bomba! Tylko że my mamy inną przyczepność.
Rozpuszcz: Och, wybaczcie. Nie wziąłem tego pod uwagę. |
” |